Noorse Krabbels

Vrijdagavond. Ik haal taart. Om precies te zijn "Mandelkake Daim". En ijs. En chocolade. Vooruit, ook nog een klein zakje dropjes. Het zakje met "sjokolade med lakris" laat ik liggen. Ik houd van drop. En van chocolade. Maar apart graag. Het is een die dingen die ik niet begrijp. Waarom twee goede dingen mengen tot éen vies ding. Raar.  Eerder vandaag had ik nog zo'n wonderlijke ervaring. Ik probeerde me in te schrijven voor een tweedaags congres in Noorwegen. Of ik ook een 'matpakke' erbij wilde. A raison van 700 NOK. Omgerekend 70 euro. Per dag. Bovenop de congres prijs. Voor een lunchpakket. Voorzichtig vraag ik aan een collega of het normaal is hierop ja te zeggen. Ik zou de Noren er ook nog voor aanzien dat ze hun eigen boterhammetjes (matpakke) meenemen. Zij keek er helemaal niet raar van op. Is ook voor de koffie, cake en wat fruit enzo hoor! Met andere woorden, als je het niet doet, krijg je ook geen koffie. Dat gaat dan ook wel weer heel ver.  I...

Onze nieuwe buurman is een rotzak. Ik zeg het maar rechtuit. Eerst vonden we het wel leuk als hij weer eens langs kwam. Rustig type. Best knap. Maar het begon met de pruimenboom. Flinke tak afgebroken. En nu onze Tuja heg (ondersoort "Brabant'!). Zeker zeven struiken kaduuk. Bij de eerste dachten we nog dat het klein zoontje van de andere buurman erop gedonderd was. Kan gebeuren. Die buurman bood al aan een nieuwe voor ons te kopen. Ach, zeiden we, wacht nog maar even. Maar toen volgde in rap tempo nog 7 struiken. Dat kon de kleine niet zijn. Buurman twee vertelde ons dat het waarschijnlijk buurman één was. "Die is zooo brutaal" vertelde hij. En tja, van buurman één verwachtten we geen vergoeding. Wat nu? Ik breng het ter sprake op het werk. We blijken niet de enige te zijn met een dergelijke ervaring Het gebeurt vaker. Ook bij Noren zelf dus. Een collega, zelf jager, weet wel raad met wild volk. En ja, hij heeft een tip. Bloedmeel! Bij hem werkte het prima toen zijn...

Opeens is het zomer. Een week geleden kwam de regen met bakken uit de hemel en tikte de thermometer de 7 graden aan, vandaag is de lucht strakblauw en gokken we op dik boven de twintig. Heel precies weten we het niet. Het weerstation in de aanbieding bij de Biltema hebben we toch maar niet gekocht. Tenslotte wilden we ontspullen. Minder kopen. Minder consumeren. Maar toch, we hadden toch nog wat nieuwe dingen 'nodig': vandaag gaan we op pad met onze eerst eigen kano. Met kar. En twee gloednieuwe hangmatten met muskietengaas. Die hangmatten oftewel 'hengekøyer' zagen we overal. Op facebook in de Østmarka gruppe, op instagram bij "Vi har det beste ute" en bij onze lokale dorpssupermarkt. Het leek een essentieel onderdeel van buiten zijn en 'å kose seg'. Dat laatst is bijna onvertaalbaar, maar spreek het uit en laat het over je tong rollen. Dan snap je het gevoel wel. (en anders is er altijd nog Google translate). Onze kano is een Ally, een vouwkano oftew...

17 Mei. De regen komt met bakken uit de hemel. Vandaag is het Grunnlovsdag, 'de' Noorse nationale feestdag. Voor mijn gevoel een combinatie van Koningsdag (kinderoptochten, oftewel Barnetoget), Pasen (uitgebreid ontbijten met roerei, gerookte zalm, aardbeien en 'bubbels') en 5 mei (Feest!). Alleen waar Nederlanders op koningsdag allerlei rare oranje dingen opzetten en aantrekken, gaan de Noren naar buiten in bunaden, oftewel klederdracht, en met een vlaggetje in hun hand. En eten ze ijs.  Oftewel, zoals de man van mijn Noorse collega het uitlegde: "Noren gaan graag 'ut på tur'. Nou, dat doen ze op 17 mei ook, maar dan in nette (traditionele) kleding en met een vlaggetje in hun hand". Zie daar de essentie van 17 mei. Ik had er nog niet echt gevoel bij en ik moet zeggen. Na vandaag nog steeds niet echt. U weet wel, ik hoef het niet uit te leggen, corona. De optocht in Oslo ging niet door, het alternatief werd georganiseerd in Minecraft. Leuk voor de kind...

Zaterdag 1 mei. Prachtig weer. De zon schijnt en het is een graadje of 8. We genieten van de zon en vinden het warm. Maar maandag komt Meneer M om nog wat werk aan de tuin te doen en dan zou het iets warmer moeten zijn. De eerste bloem op ons grondstuk is hestehov, oftewel klein hoefblad, de geliefde brenger van de lente aldus mijn Noorse collega. Ik laat ze netjes staan want iedereen is er dol op hier.  Zodra de eerste hun gele kopjes boven de grond uit staken, werden ze juichend gedeeld op sociale media. Het is eindelijk lente! De dag na deze vreugdekreten begon het te sneeuwen in ons dorp. Dat ging 30 uur door. Natte sneeuw en dooi, eindigend in een laag van 20 cm vieze natte prut. We konden er wel om lachen. Lente in Noorwegen is in ieder geval afwisselend. We hebben ook al in t-shirt op ons terras gezeten. Onze overbuurvrouw ging toen zelfs een stapje verder en nam haar eerste zonnebad in bikini. Goede les: ervan genieten zodra het kan.   Nog een lente-fenomeen beleefden ...

Opgelucht vis ik mijn sleutels uit de wasmand. Ik kon ze eigenlijk niet kwijt zijn. Tenslotte wist ik dat ik de voordeur ermee open gemaakt had. En dat ze ergens in huis moesten zijn. Maar waar? Ik had mijn tas al drie keer in en uitgepakt, alle vensterbanken en jaszakken afgezocht zonder resultaat. De diepe zucht en de meewarige blik van manlief op de vraag "Heb je mijn sleutels gezien?" overleefd. Je blijft in ieder geval in karakter, merkte hij droog op. Hij heeft wel een beetje gelijk. Ik ben regelmatig mijn sleutels kwijt. Erfelijk belast, is mijn verdediging. Ik hoor het mijn vader nog roepen. "Mien, waar zijn mijn sleutels?". Negen van de tien keer wist mijn moeder dat dan ook nog eens feilloos. Dat mis ik dan weleens. Mijn manlief vraagt hooguit of ik al in de koelkast gekeken heb. Gelukkig weet hij niet van de keer dat ik ze in de ton met hondenvoer terug vond. En nu dus in de wasmand. Uit mijn broekzak gevallen.  Toen we net in Noorwegen waren viel er ook ...

"Maar dat is niet onze verantwoordelijkheid" zegt mijn oudere collega ietwat bits. Dus gaan we hier niets mee doen? Wat ongelovig kijk ik haar aan. Maak bijna de fout om te zeggen "maar in Nederland...". De zin die bovenaan mijn lijstje van te vermijden uitdrukkingen staat. Ik probeer het op een andere manier. "Maar ben je dan niet benieuwd hoe ze dat denken te gaan organiseren in het nieuwe ziekenhuis? Ik bedoel, eten klaarmaken voor patiënten heeft toch ook wel wat te maken met infectiepreventie?" Nee. Nieuwsgierig is ze niet. En ze gaat al helemaal geen verantwoordelijkheid naar zich toetrekken. En haarfijn wordt mijn nog eens tot in detail, in het Noors en in het Engels uitgelegd dat het Echt Niet Onze Verantwoordelijkheid is. En dat we dus ook Echt Niet de documentatie opvragen. "Vi har ikke ansvar for det". Ik laat het verder rusten. 's Lands wijs, 's lands eer denk ik maar. Taken kunnen nou eenmaal bij andere mensen belegd zijn. La...