10 augustus: afscheid nemen is een beetje sterven.

Ik had deze blog gekscherend “emigreren is een beetje sterven” willen noemen. En dan wat “tongue in cheek” willen schrijven over de dingen waar je afscheid van neemt als je naar het buitenland vertrekt. Zoals bonuskaarten, pindakaaswinkels en oude boerenkaas. Ik kon alleen niet de juiste toon vinden. Zocht nog naar een haakje om het aan op te hangen. Ondertussen waren we druk bezig met inpakken, dingen regelen en zorgen dat de honden nog genoeg aandacht kregen.

Het begon een weekje of twee voor ons vertrek. Spot was niet lekker. We noemden hem altijd al ons stresskipje. We dachten dat zijn oude probleem (chronische darmontsteking) opspeelde door de stressen gaven hem weer onderhoud prednison en omeprazol. Maar hij bleef maar misselijk en ging steeds slechter eten. Toen hij op de zondag voor ons vertrek ook geen yoghurt meer wilde, besloten we op maandag toch maar even naar de dierenarts te gaan. 

Op de weegschaal bleekhij 3,5 kilo afgevallen, veel voor een hond van 25 kilo. De dierenarts keek serieus: zijn buik was pijnlijk en ze dacht iets te voelen. Of we morgen terug kunnen komen voor een echo en bloedonderzoek. Dat wordt lastig; dan komen de verhuizers. 

Ze hoort mijn verhaal aan en regelt een plek eind van de middag voor een echo. Hopelijk weten we dan waar we aan toe zijn. Er schieten allerlei scenarios door mijn hoofd. Wat gaan we doen als Spot een operatie nodig heeft? Hoe gaan we het dan regelen? Of als niet duidelijk wordt wat er aan de hand is? Want zo kan hij niet mee. En morgen komt de verhuizer. 

Die middag gaan we met z’n vieren naar de praktijk. Ik mag mee voor de echo zodat Spot niet onder narcose hoeft. Meneer vindt het niet leuk maar met mijn ondersteuning lukt het. En dan blijkt het helemaal foute boel. De hele nier is afwijkend en er zit een enorme met vocht gevulde holte naast. Gevuld met bloed of urine. Niertumor. Opereren is geen optie en zijn verschijnselen duiden op nierfalen. 

Daar zit je dan op de vloer van de spreekkamer van de dierenarts, naast je de hond aan wie je beloofde dat het leuker ging worden. Dat het verhuisgedoe een goed doel had: winters met veel sneeuw. En je beseft dat dat niet meer gaat gebeuren. Want hoe moeilijk ook: er is maar 1 optie, hem in te laten slapen. Hij is ziek, heeft pijn en er is niks meer aan te doen. Tussen ons in, geknuffeld en geliefd, slaapt hij rustig in. Shadow zit erbij en kijkt ernaar. Daar gaat zijn broertje. Raar idee: ze zijn nog nooit een dag apart geweest sinds hun geboorte.  

’s Avonds pakken we nog wat laatste dingen in. Ik haal zijn harnas en lijn van de kapstok en stop die diep weg in een doos, samen met mijn verdriet. Er hoeft maar 1 bench mee in de auto. Minder voer. Maar 1 lange lijn. Kortom, we gaan straks met een veel te lege auto naar Noorwegen rijden. En alle andere kleine dagelijkse dingen waar we nu afscheid van moeten nemen lijken ineens zo veel minder belangrijk.