Het vertrek

Dinsdagmiddag 11 augustus. 36C. De zon verandert de voorzijde van ons huis en de tuin vol zwarte keien in een oven. De verhuizer komt voorrijden op het moment dat boze buurman thuis komt. We hopen dat hij blijft kijken. Zijn ijzige blikken zorgen misschien voor verkoeling. Maar uiteraard gunt hij ons dat niet. Met een verbeten gezicht stoempt hij naar binnen. Het item “afscheid nemen van de buren” uit de checklist emigreren slaan we maar over.

Bij het inladen in de blakende zon zijn de hoofden van de verhuizers al snel bijna even rood als hun shirts. Wij sjouwen hard mee. En hoe eerder we hier weg kunnen hoe beter. 

In 2 uur en 15 minuten zit alles in de verhuiswagen. Wij gooien nog wat laatste dingen in onze eigen auto, zetten de fietsen er achterop en rijden weg. Om 5 minuten later terug te keren omdat ik mijn telefoon, 2e autosleutel en toiletspullen de in de badkamer heb laten liggen. Gekookte hersenen.

Dan gaan we echt weg uit dit huis. Het plan is vannacht bij mijn moeder te overnachten, dan morgen (woensdag) naar Kiel te rijden dan daar donderdag de boot naar Oslo te nemen. Dan komen we vrijdag de 14e aan terwijl vanaf zaterdag de 15e de quarantaine plicht voor reizigers uit Nederland in werking gaat treden. Alsof ze voor ons de deur op een kiertje gehouden hebben. 

Aangekomen bij mijn moeder ontdek ik de sleutel van de balkondeur van ons huurhuis in mijn zak. Kortom: het is maar goed dat we een rustige reis in de planning hebben met ruimte om dit soort dingen nog even op te lossen. 

Hondsmoe van de hitte en de emoties van de laatste dagen is het fijn in vertrouwd gezelschap te zijn. Een groot afscheidsfeest hebben we niet gegeven vanwege de corona-perikelen maar vanavond eten we lekkere hapjes met mijn naaste familie. 

De volgende ochtend doen we de sleutel van de balkondeur op de bus, regelen nog wat dingen, pakken de auto opnieuw in en doen een paar laatste boodschappen voor onderweg. Laatste keer naar de AH voelt toch wel raar. Dat wordt straks de KIWI, de Rema1000 of de Spar. Een laatste knuffel voor mijn moeder en we zijn echt op weg. Op naar de koelte en ons nieuwe huis. Hopelijk met leukere buren…