Noorse Krabbels

"Maar dat is niet onze verantwoordelijkheid" zegt mijn oudere collega ietwat bits. Dus gaan we hier niets mee doen? Wat ongelovig kijk ik haar aan. Maak bijna de fout om te zeggen "maar in Nederland...". De zin die bovenaan mijn lijstje van te vermijden uitdrukkingen staat. Ik probeer het op een andere manier. "Maar ben je dan niet benieuwd hoe ze dat denken te gaan organiseren in het nieuwe ziekenhuis? Ik bedoel, eten klaarmaken voor patiënten heeft toch ook wel wat te maken met infectiepreventie?" Nee. Nieuwsgierig is ze niet. En ze gaat al helemaal geen verantwoordelijkheid naar zich toetrekken. En haarfijn wordt mijn nog eens tot in detail, in het Noors en in het Engels uitgelegd dat het Echt Niet Onze Verantwoordelijkheid is. En dat we dus ook Echt Niet de documentatie opvragen. "Vi har ikke ansvar for det". Ik laat het verder rusten. 's Lands wijs, 's lands eer denk ik maar. Taken kunnen nou eenmaal bij andere mensen belegd zijn. La

Hoe het met de taal gaat? Volgens onze leraar heel goed! We hebben één keer per week les van een Noor die in India woont. Het voordeel van onderwijs via Skype, het maakt niet uit waar je bent en het gaat altijd door, corona of geen corona. In dit uur ligt de nadruk ligt op uitspraak en verstaan. We oefenen door te kletsen over het weer, we lezen stukken voor uit ons studieboek, we doen dicteeroefeningen en sinds kort krijgen we ook onbekende teksten voor onze neus en zingen we liedjes. Kramp in de kaken. Wel een goede oefening in spraakmotoriek.  Waar we in het begin per zin minstens vier of vijf keer de uitspraak van een woord moesten corrigeren, is dat nu maar een paar keer per hoofdstuk. Een enorme vooruitgang. Wel blijf ik hardnekkig fouten maken in bij de d's en t's : wel uitspreken waar het niet moet en als ik er dan een keer aan denk hem weg te laten, moet het daar juist wel. Vooral bij woorden die hetzelfde zijn in Noors en Nederlands ga ik de mist in. Land is land maar

 De sneeuw knerpt onder mijn schoenen en het snot bevriest in mijn neus. Onder de -10 ͦC dus. Waarschijnlijk gaan we richting de -15 ͦC want ik voel dat de ritsen van de zakken van mijn donsjas open staan. Hoe beschrijf ik dat nou goed, dat gevoel dat de kou met stiekeme vingers je kleding in komt kruipen door elk beschikbaar kiertje. Nu het echt winter is voelen we ons meteen meer thuis. Niet zo gek eigenlijk, we waren vaker in de winter in Noorwegen dan in andere jaargetijden.  We klimmen over een slingerend bospaadje nabij ons huis naar boven. Een paadje door wat lage dennen en struikgewas dat nu omgetoverd is tot een wereld van verstilde sculpturen. Elke tak, elk boompje is bedekt met een dikke laag 'sneeuwrijp'. Rimfrost op zijn Noors. Een goede Nederlandse vertaling kunnen we niet bedenken. Wel dat het wonderbaarlijk mooi is. (De letterlijke vertaling is misschien wel gewoon rijp, maar de kristallen zijn veel groter dan wat ik me uit Nederlandse winters herinner). Het is