Sleutelmoment.
Opgelucht vis ik mijn sleutels uit de wasmand. Ik kon ze eigenlijk niet kwijt zijn. Tenslotte wist ik dat ik de voordeur ermee open gemaakt had. En dat ze ergens in huis moesten zijn. Maar waar? Ik had mijn tas al drie keer in en uitgepakt, alle vensterbanken en jaszakken afgezocht zonder resultaat. De diepe zucht en de meewarige blik van manlief op de vraag "Heb je mijn sleutels gezien?" overleefd. Je blijft in ieder geval in karakter, merkte hij droog op. Hij heeft wel een beetje gelijk. Ik ben regelmatig mijn sleutels kwijt. Erfelijk belast, is mijn verdediging. Ik hoor het mijn vader nog roepen. "Mien, waar zijn mijn sleutels?". Negen van de tien keer wist mijn moeder dat dan ook nog eens feilloos. Dat mis ik dan weleens. Mijn manlief vraagt hooguit of ik al in de koelkast gekeken heb. Gelukkig weet hij niet van de keer dat ik ze in de ton met hondenvoer terug vond. En nu dus in de wasmand. Uit mijn broekzak gevallen. Toen we net in Noorwegen waren viel er ook