Noorse Krabbels

Voor ons strekt zich de Oslo fjord uit met daarboven een strakblauwe lucht. We WONEN hier, zeggen we voor de zoveelste keer tegen elkaar, ongelovige klank in onze stem.  We zijn hier nu een twee weken en we houden even vakantie. Enigszins een werkvakantie met het uitpakken van de dozen en het inrichten van het huis, maar er blijft tijd genoeg over om de omgeving te verkennen.  We struinen door het bos achter ons huis, een postzegel voor Noorse begrippen, een eindeloze speeltuin voor ons. Op 5 minuten lopen van ons huis is de lokale 'zwemvijver' : het Oppsjø. Een prachtig bergmeertje met in deze tijd van het jaar een aangename watertemperatuur. We gaan zwemmen, iets wat we al in geen jaren gedaan hebben, maar hier is het helemaal goed. We halen zelfs Shadow over om te zwemmen, geholpen door het lokale zelfmoordcommando der eenden (ze komen gezellig op hem af zwemmen) en Paarse Piepspeel. Om hem wat te prikkelen doet H. net alsof hij hem ook gaat pakken en dat laat meneer niet op

Tik, tik, tik. Met elke kleerhanger wordt het weer een beetje meer thuis. Gek is dat, sommige dingen laten je meer landen dan anderen. Mijn nette kleren doen me beseffen dat ik echt hier blijf voorlopig. Aan het werk ga. Even ben ik benieuwd hoe mijn kleding zal staan tussen die van mijn Noorse collega's. Te netjes of juist niet netjes genoeg? Te fleurig? Of maakt het allemaal niet uit hier? Ik heb gelezen dat Noren meestal vrij informeel gekleed gaan op de werkvloer. Ik haal mijn schouders op. We gaan het wel zien. Eerst die verhuiswagen maar eens leeg zien te krijgen.  Zodat 'ie straks deels gevuld weer terug kan.  Het is woensdag 19 augustus en de verhuizer staat strak om 8:15 voor de deur. Als ze straks wegrijden zijn we even auto-loos. Door de enorm hoge invoerrechten hebben we besloten onze auto niet te importeren maar te verkopen. We hebben inmiddels wel een andere auto gekocht. Een elektrische oftewel een El-Bil. Elektrisch rijden wordt in Noorwegen serieus gestimuleerd

Shadow kijkt TV. Katten-TV. Onze nieuwe buren hebben namelijk een Norsk Skogkatt. Oftewel een Noorse boskat. Een imposante dame met een prachtige vacht. Het enige nadeel: ze is gewend door onze tuin te wandelen. We laten meteen het idee los dat we Shadow misschien wel af en toe los in de tuin kunnen laten. Daartoe zijn de hekjes te laag. We weten wel waar we hem kunnen vinden als hij ooit ontsnapt: op het terras bij de buren. En hopelijk is katlief dan hoog en droog in veiligheid.  Buurman Elin stelt ons even later voor aan zijn zoon als "de nieuwe buren die een hond hebben die Mauriana (de kat) doodbijt als ze zich in hun tuin waagt". Gelukkig zegt hij het met een grote grijns. Een paar dagen hebben we de grasmaaier geleend voor het bijna kniehoge gras, heeft hij ons geholpen de lokale winkels te vinden en belt hij voor ons de verhuurder als de inductie koker het af laat weten. Kleine moeite, zegt hij, hij kent haar nog van vroeger. Hij heeft op haar gepast toen ze nog een k

Dinsdagmiddag 11 augustus. 36C. De zon verandert de voorzijde van ons huis en de tuin vol zwarte keien in een oven. De verhuizer komt voorrijden op het moment dat boze buurman thuis komt. We hopen dat hij blijft kijken. Zijn ijzige blikken zorgen misschien voor verkoeling. Maar uiteraard gunt hij ons dat niet. Met een verbeten gezicht stoempt hij naar binnen. Het item “afscheid nemen van de buren” uit de checklist emigreren slaan we maar over. Bij het inladen in de blakende zon zijn de hoofden van de verhuizers al snel bijna even rood als hun shirts. Wij sjouwen hard mee. En hoe eerder we hier weg kunnen hoe beter.  In 2 uur en 15 minuten zit alles in de verhuiswagen. Wij gooien nog wat laatste dingen in onze eigen auto, zetten de fietsen er achterop en rijden weg. Om 5 minuten later terug te keren omdat ik mijn telefoon, 2e autosleutel en toiletspullen de in de badkamer heb laten liggen. Gekookte hersenen. Dan gaan we echt weg uit dit huis. Het plan is vannacht bij mijn moeder t

Ik had deze blog gekscherend “emigreren is een beetje sterven” willen noemen. En dan wat “tongue in cheek” willen schrijven over de dingen waar je afscheid van neemt als je naar het buitenland vertrekt. Zoals bonuskaarten, pindakaaswinkels en oude boerenkaas. Ik kon alleen niet de juiste toon vinden. Zocht nog naar een haakje om het aan op te hangen. Ondertussen waren we druk bezig met inpakken, dingen regelen en zorgen dat de honden nog genoeg aandacht kregen. Het begon een weekje of twee voor ons vertrek. Spot was niet lekker. We noemden hem altijd al ons stresskipje. We dachten dat zijn oude probleem (chronische darmontsteking) opspeelde door de stressen gaven hem weer onderhoud prednison en omeprazol. Maar hij bleef maar misselijk en ging steeds slechter eten. Toen hij op de zondag voor ons vertrek ook geen yoghurt meer wilde, besloten we op maandag toch maar even naar de dierenarts te gaan.  Op de weegschaal bleekhij 3,5 kilo afgevallen, veel voor een hond van 25 kilo. De dierenar

Ongelovig staar ik naar het schermpje van mijn telefoon. Dat moet een foutje zijn. Nederland is nog steeds groen. Terwijl het aantal besmettingen per 100.000 inwoners volgens de ECDC website op 26.5 staat. Ik lees de tekst. Scan de koppen op de website van de NRK. Maar het is toch echt zo.”Frankrike, Sveits og Tsjekkia” zijn rood geworden, in Zweden is wat stuivertje gewisseld tussen provincies maar Nederland is het enige land met een getal van boven de 20 dat nog steeds groen is! Waar we het aan te danken hebben, geen idee maar ik ben er blij mee. Geen quarantaine, gewoon op de veerboot, geen douane gedoe. Heerlijk! Heb ik me voor niks druk gemaakt. Wat niet de eerste keer is in dit hele emigratie proces. Spannend, onwennig, leuk, vermoeiend, het is alles door elkaar. En corona maakt het nog iets ingewikkelder. Niet alleen door het grens-gedoe, maar ook doordat we niet naar Noorwegen konden eerder dit jaar. “Dus jullie gaan verhuizen naar een huis wat je nog niet in het echt gezien

Ongelovig kijk ik naar de cijfers op de ECDC website. "Netherlands 20,3". Het ging zo lang goed maar nu net voor ons vertrek komt Nederland boven de magische grens van 20 besmettingen per 100.000 inwoners.  Boven de 20 gaat Noorwegen mogelijk weer maatregelen afkondigen voor reizigers uit Nederland en dan moeten we daar in quarantaine. Geen drama, wel onhandig. Vooral omdat ik mijn afspraken met de vreemdelingenpolitie en de belastingdienst al heb ingepland. Begin juli ging het nog zo goed met de besmettingen en nu staan ze binnen de quarantaine periode van 10 dagen. Onze immigratie te beginnen met het breken van regels bij een afspraak met de politie is misschien niet heel handig.  Ik twijfel nog even wat ik nu al moet gaan doen. Want het is nu woensdag en vrijdag worden de nieuwe reisbeperkingen officieel ingesteld door de Noorse overheid. Maar aangezien vorige week Belgie alweer rood kleurde en de aantallen besmettingen in Nederland nog doorstijgen denk ik niet dat ze so