Groen licht en code oranje

Ongelovig staar ik naar het schermpje van mijn telefoon. Dat moet een foutje zijn. Nederland is nog steeds groen. Terwijl het aantal besmettingen per 100.000 inwoners volgens de ECDC website op 26.5 staat. Ik lees de tekst. Scan de koppen op de website van de NRK. Maar het is toch echt zo.”Frankrike, Sveits og Tsjekkia” zijn rood geworden, in Zweden is wat stuivertje gewisseld tussen provincies maar Nederland is het enige land met een getal van boven de 20 dat nog steeds groen is!

Waar we het aan te danken hebben, geen idee maar ik ben er blij mee. Geen quarantaine, gewoon op de veerboot, geen douane gedoe. Heerlijk! Heb ik me voor niks druk gemaakt. Wat niet de eerste keer is in dit hele emigratie proces. Spannend, onwennig, leuk, vermoeiend, het is alles door elkaar. En corona maakt het nog iets ingewikkelder. Niet alleen door het grens-gedoe, maar ook doordat we niet naar Noorwegen konden eerder dit jaar.

“Dus jullie gaan verhuizen naar een huis wat je nog niet in het echt gezien hebt, in een dorp waar je nog nooit geweest bent. En je gaat werken in een ziekenhuis wat je nog nooit bezocht hebt met collega’s waarvan je er alleen twee via skype gesproken hebt en je weet nog niet helemaal precies wat je gaat doen”. Ik knik bevestigend. Het is een goede samenvatting. Ik zet me mentaal schrap voor kritische vragen die vast gaan komen.

“Nou, da’s toch helemaal geweldig! Echt een prachtig mooi avontuur” zegt onze vriend. En ik schiet in de lach. Een verfrissende reactie die ik wel even kan gebruiken. 

Verfrissing zoek ik ook op ander vlak. De laatste week in Nederland is aangebroken en we weten waarom we (ook) weg willen. Het is heet. Voor het derde achtereenvolgende jaar komen het kwik dik boven de 30C en  voor onze provincie geldt code oranje. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar die verhuizing lang lang geleden. Ik was 6 en we verhuisden van Eindhoven naar Asten op de heetste dag van het jaar. En ik wilde mijn skippy bal uit de wagen hebben om door de zandwoestijn achter het huis te kunnen stuiteren. Zo voel ik me vandaag niet. Ik kan slecht tegen de hitte en vind dit maar niks. 

Gelukkig hebben we eerder deze week al veel kunnen doen dus kunnen we rustig aan de laatste dozen in gaan pakken. Binnen warmt het langzaam op naar 26C. We zijn nu in de fase “als het maar in een doos zit” gecombineerd met “kan dat in een doos of moet het toch mee in de auto”. Nog 3 nachtjes en dan trekken we hier de deur achter ons dicht en gaan we naar het noorden. In Noorwegen is het een graadje op 22 overdag met een zonnetje. Nog even volhouden, fluister ik Spot in zijn oor. En dan wordt alles beter.