Nieuwe ronde nieuwe kansen.

Het was wat lang stil hier. Terwijl ik toch geen gebrek had aan onderwerpen. Ik zag zelfs nog een heuse cliffhanger in de blog over onze kano. Sowieso heb ik bijna niks over onze zomervakantie in eigen land geschreven. Hebben jullie 'kerstavontuur op de fjelll' nog tegoed. Blijf ik mij verwonderen over Noren en hun talent voor planning. Zit in de pijplijn nog een blog over "Lelijk Noorwegen". Weten we eindelijk hoe het zit met stroomprijzen. Bijna. Denken we. Misschien. Kortom, nog genoeg te melden.

Ondertussen wordt ons Noors steed beter. Kan ik soms niet meer op het Nederlandse of Engelse woord komen maar alleen op het Noorse. Er zijn van die woorden die bijna niet te vertalen zijn maar heel veel uitdrukken. Zoals het werkwoord 'å trive'. 'Trives dere i Flateby? ' vraagt een kennis. Je zou het kunnen vertalen met 'Hebben jullie het naar je zin in Flateby?' maar toch dekt dat de lading niet. Misschien komt 'tieren' nog het meeste in de buurt, als in 'welig tieren'. Het naar je zin hebben, groeien, tot ontwikkeling komen, de aard hebben. Het zit eigenlijk allemaal in het begrip. Noors is een compacte taal. 

Ullevål sykehus 

Als een collega op 't werk constateert 'Du trives ikke her' kan ik alleen maar beamend knikken. Ik 'triv' niet op mijn werk. Een combinatie van personen, culturen en een geschiedenis van interne problemen op de afdeling. Terugkijkend was het een verwarrende tijd. De combinatie nieuwe werkplek, ander land, hoge werkdruk door corona-onrust en oud zeer is al lastig als je verstaat waar mensen het over hebben. Maar zeker in het begin, als je 10% van een vergadering verstaat en na afloop niemand je kan vertellen wat er besproken en besloten is, wordt het toch ingewikkeld (en vraag je je af wat het nut is van de vergadering als de ene helft de andere niet verstaat door slecht geluid maar daar dus ook geen moeite voor doet). Inmiddels versta ik 80-90% en dan worden er een aantal dingen pijnlijk duidelijk. Zoals dat niet alle misverstanden aan mijn taalgebrek lagen (en dat veel vergadering inderdaad vrij zinloos zijn.)

Dus ging ik om mij heen kijken naar een andere plek en die vond ik in het Akershus Academisch ziekenhuis (AHUS). Een collega van daar waar ik al prettig contact mee had, vroeg me of ik geen belangstelling had. Leuke sollicitatiegesprek en nog dichter bij huis ook. Per 1 april ga ik daar beginnen als arts-microbioloog. Dat zal wel even wennen worden. In Noorwegen zijn microbiologen meer op het lab aan het werk als in Nederland. Ze lezen nog zelf platen af. Gelukkig krijg ik daar een opfriscursus in. De groep heeft ambitie en profileert zich in Noorwegen met onderzoek en antibiotic stewardship, is verbonden aan de Universiteit Oslo voor onderwijs en wil klinische consultaties uit gaan breiden (waar mijn 'kompetanse' dan weer om de hoek komt kijken). Als bonus een afdelingshoofd dat vloeiend Nederlands spreekt. Binnen de groep zijn nog meer nationaliteiten vertegenwoordigd en als gevolg tiert het 'Norlish' welig. Alle ingrediënten voor een Babylonische spraakverwarring zijn aanwezig en toch ben ik vol vertrouwen dat ik de collega's daar veel beter ga begrijpen. Iets met golflengte. 

Noorse luchten blijven ons verwonderen

Over golflengtes gesproken en breedtegraden. Het hier een kwakkelwinter. We gaan van koud naar warm en van sneeuw naar ijs. Dat laatste is niet fijn, niet voor ons, niet voor Shadow en niet voor ons in combinatie met een Shadow die hertjes ziet op een punt waar hij wel grip heeft en wij niet. De heuvel af. Het maakt wandelen een uitdagende sport. 

Even was het perfect: op vrijdag viel een dik pak sneeuw. Op zaterdag werden de loipes gespoord. Eindelijk weer de luxe om vanuit thuis te kunnen gaan langlaufen. We baalden dan ook flink dat het maar van korte duur zou zijn. Voor dinsdag werd alweer regen voorspelt. We weten wat dat betekent: dag loipes, welkom ijsbaan. Ik trok de stoute schoenen aan en stuurde mijn huidige baas op zondagavond een SMS of ik maandagochtend een paar uurtjes vrij kon nemen. Zodat ik nog even van de sneeuw kon genieten. "Ok, prima" was het antwoord. Dat is hier namelijk geen gekke vraag. Dat snapt echt iedereen. Dan voel ik me weer zo thuis in Noorwegen. 

Hieronder wat "perfect weekend' plaatjes: