Noorse paradoxen: Plannen!

Ik ben er niet zo goed in. Plannen. Tikkeltje chaotisch, vaak last minute en ik vergeet nog wel eens wat. Maar in dit land sta ik te boek als georganiseerd en gestructureerd, Best geinig.  "In het land der blinden is eenoog koning" gevoel. Want Noren kunnen dus Echt Niet Plannen. Wel plannen maken. Maar iets organiseren? Ik twijfel eraan. Misschien met uitzondering van het kerstdiner. 

Neem de aanleg van de rotonde vlakbij ons huis. Vanaf die rotonde gaat een weg naar een woonwijk in aanbouw. Ze begonnen met de aanleg toen er nog veel grote vrachtwagens naar boven moesten. Die konden er ineens met moeite langs. Grote hopen grint lagen iedereen in de weg, Helemaal spannend werd het toen contourstrepen voor de aanleg dwars over de (tijdelijke) grindhopen getrokken werden. Duidelijk dat de meneer die grindhopen plaatste de meneer de de lijntje kwam trekken voor was geweest. Maar dat de lijntrekker daar geen moeite mee had. Vervolgens was er weken niemand te zien. Af en toe dook er dan weer eens een iemand op. Meestal eenzaam en alleen wat rondkeutelend. Af en toe twee mannen. Een heel enkele keer drie of meer. Na ongeveer een jaar was de rotonde zo ongeveer wel klaar. Nette perkjes met sedum erop. Die nu niet meer onderhouden worden en dus overwoekerd door onkruid. Hoe lang dat in Nederland had geduurd? Weekje doorpakken? 

Nou heeft Nederland natuurlijk ook zijn catastrofale projecten. De tunnels bij Roermond, de Noord-zuidlijn, de Betuwelijn. Grote projecten die niet gaan zoals gepland en veel meer kosten dan begroot. Daar hebben ze er hier uiteraard ook een paar van, zoals bijvoorbeeld de Nordre Follobanen. een snelle treinverbinding tussen de plaats Ski en Oslo. Binnen een week na de opening weer maande dicht. Foutje in de stroomaanleg. 

Maar wat me hier meer verwonderd is dat geplande zaken vaak zo als een verrassing komen. Neem de sluiting van het Vikingschip museum. Pas een paar weken voor de geplande sluitingsdatum beginnen mensen ertegente prostesteren. Slecht was voor het toerisme! Al een jaar vantevoren aangekondigd, leek men er volkomen door overvallen en ook nog verbaas dat er geen verandering meer mogelijk was. Of neem de enorme verbouwing van de regeringsgebouwen die Oslo de komende jaren in een verkeerschaos gaat storten. Niemand heeft een duidelijk plan hoe het met de openbaar vervoer moet als een van de hoofdaders dicht gaat. Dus worden er op het laatste moment nog een aantal woeste opties de wereld in gegooid, maar ik geloof niet dat er iemand al daadwerkelijk een plan heeft nu. Men kijkt naar men, de andere men moet het oplossen. Een paar weken voor de weg dicht gaat. 

Soms denk ik dat het komt door het landschap. Je kunt nog zo veel plannen, maar een sneeuwstorm, een aardverschuiving, een overstroming, het kan allemaal zo maar roet in het eten gooien. Misschien hebben ze daardoor die 'we zien het wel en we vinden als puntje bij paaltje komt wel een oplossing'. Want houtje-touwtje-last-minute oplossingen, da's wel weer een van de charmes van dit land en volk. 

Plannen verzinnen, daar zijn ze trouwens wel goed in. Beredskapsplan Akerhus Sykehus telt vele tientallen zijdes en subplannen. Zo veel dat men zelf eigenlijk ook niet altijd even goed weet wat waar bij hoort. Of wie wanneer gewaarschuwd moet worden. Zodat niet iedereen die gewaarschuwd moet/wil worden ook gewaarschuwd wordt. Ik hoor de discussies rustig aan en denk, zolang ze mij niet voor niks uit mijn bed bellen vind ik het best. Voor alle zekerheid gaat mijn telefoon 's nachts op stil. Je weet immers maar nooit wie er overijverig de cascade in gang gaat zetten en ik ook een melding krijg dat er lekkage is bij de psychiatrie. 

Behalve trouwens het 'beredskapsplan' voor het ziekenhuis zelf, is ook nog dat voor de gemeente, de regio en nationaal. Genoeg voor urenlang vergaderplezier. Een deel ervan heb ik wijselijk gedelegeerd. Als de verantwoordelijkheden maar verdeeld zijn, vind ik alles best. Meestal gebeurt toch net dat wat je niet had verwacht. 

Maar even terug naar de kleinere zaken. Zoals een afdelingsoverleg. De verschrikte blikken als ik vraag "maar wie gaat nou eigenlijk wat wanneer doen? Hebben we een concreet plan met een tijdspad?". Hallo, daar zijn vergaderingen niet voor! We waren net zo gezellig in de besluitfase-zonder-taakverdeling bezig! Komt zij weer met haar conkrete vragen! 

Ik moet wel zeggend dat ik het de laatste tijd wat afgeleerd heb. Ik merk namelijk dat dat een groot nadeel aan kleeft. De vraag stellen is hem beantwoorden: er eindigt te veel op mijn bord. Maar ik oefen al op de juiste zinnetjes "Dette er ikke min opgave, tror jeg." En dat met een vriendelijke glimlach en een zachte onverzettelijkheid. Nu ik weet waaneer ik de bal kan verwachten, raak ik ook steeds meer bedreven in terugkaatsen. Ook een Nederlands spel, kaatsen....