Sneu / Snø.

Flats. Alweer ligt Shadow ondersteboven. Hij kijkt me wat verwijtend aan. Ik sta nog. Met dank aan mijn 'piggsko'. Even bedenken hoe ik dit minieme hellinkje af kom. Kan ik om de ijsplaat heen? Of wordt het weer op de kont de helling af. De optie die we laatst kozen, toen er een vers laagje sneeuw over de ijsplaten lag en we niet meer zagen waar het glad was. Piggsko staan op dit moment hoog op mijn shortlist 'uitvinding van de eeuw', samen met de 'brodder'. 

Helaas heb ik ze voor honden nog niet gevonden. Ik maak me wel een beetje zorgen om mijn vierbenige vriend. Gelukkig blijft het tot nu toe bij een gekneusd ego en een vermoeden van pijnlijk spieren. Dat laatste merken we zelf ook. Het continue corrigeren tijdens het lopen is vermoeiend en dat zal voor hem niet anders zijn. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar Spot, mijn onhandige langpoot-mug husky die vlak voor ons vertrek naar Noorwegen overleed. Die had hier al lang een poot gebroken. Van zichzelf of van ons. 

Hans had laatst al moeite overeind te blijven met alleen Shadow aan de lijn, toen de hertjes uitgerekend overstaken op het moment dat hij op het gemakje aan de lange afdaling richting het dorp dacht te beginnen. Dat werd een steigerung en tot stilstand komen in de berm. Laat staan dat ik ze allebei had gehouden als Spot beneden aan die helling "Piepspeel" had opgemerkt. 'Piepspeel' is onze naam voor een klein zwart bolletje wol zonder opvoeding, dat als een jojo piepend heen en weer begint te springen als hij een andere hond ziet. Het schijnt ook een hond te zijn. Woont precies onderaan genoemde helling. Wordt uitgelaten door kinderen die eigenlijk ook niet weten wat ze er mee aan moeten. Kortom, Spot zou het als een opdracht hebben gezien het beestje te onderzoeken dan wel manieren bij te brengen. Met de bek. Wat vermoedelijk niet gewaardeerd zou worden. Soms is het maar goed dat hij er niet meer is. 

Maar even terug naar het ijs. We worden er wat verkrampt en stijf van het lopen, terwijl we eigenlijk juist wat soepeler en fitter willen worden. Het vervelende is dat de laag ijs op sommige plekken nu zo dik is, dat we bang zijn dat die de komende maanden niet gaat verdwijnen. Vorig jaar lag op schaduwplekken in het bos nog ijs tot mei. Dit jaar is de laag is dikker. Met nog een paar maanden glijwandelen in het vooruitzicht, gaan we voor plan B. De fitness ruimte binnen. Mat en gewichten hadden we al, nu wordt een standaard voor de fiets toegevoegd zodat we binnen rondjes kunnen draaien. Beter dan duimen draaien.

En we beginnen te dromen. Over een hytte in de bergen. Wij willen meer snø-plezier in ons leven. Alhoewel deze winter zelfs op 1000 meter hoogte er gebrek heerst in de regio's rond Oslo. Kortom, het is een prut winter tot nu toe. Als ik dan de krant lees over de west kust, waar opeens drie keer zo veel sneeuw valt als gewoonlijk, denk ik even jaloers "zij wel!". Alleen komt het daar dan ook in één dag naar beneden, komen mensen hun huis bijna niet in en kunnen de sneeuwschuivers het werk niet aan. Talloze versperde wegen met vastzittende automobilisten.Hmmmm. Ook niet fijn. Het moge duidelijk zijn: ook Noorwegen ontkomt niet aan de klimaatverandering.