Landing

Tik, tik, tik. Met elke kleerhanger wordt het weer een beetje meer thuis. Gek is dat, sommige dingen laten je meer landen dan anderen. Mijn nette kleren doen me beseffen dat ik echt hier blijf voorlopig. Aan het werk ga. Even ben ik benieuwd hoe mijn kleding zal staan tussen die van mijn Noorse collega's. Te netjes of juist niet netjes genoeg? Te fleurig? Of maakt het allemaal niet uit hier? Ik heb gelezen dat Noren meestal vrij informeel gekleed gaan op de werkvloer. Ik haal mijn schouders op. We gaan het wel zien. Eerst die verhuiswagen maar eens leeg zien te krijgen. Zodat 'ie straks deels gevuld weer terug kan. 

Het is woensdag 19 augustus en de verhuizer staat strak om 8:15 voor de deur. Als ze straks wegrijden zijn we even auto-loos. Door de enorm hoge invoerrechten hebben we besloten onze auto niet te importeren maar te verkopen. We hebben inmiddels wel een andere auto gekocht. Een elektrische oftewel een El-Bil. Elektrisch rijden wordt in Noorwegen serieus gestimuleerd. Zoals Hans zegt, je wordt met een shovel die kant op geduwd. Met een elektrische auto betaal je geen wegenbelasting, bijna geen tol, mag je bij file over de busbaan en laden is niet duur. We missen alleen nog een "fødselnummer" oftewel een persoonsnummer. Want zonder dat nummer kun je de auto niet verzekeren en kunnen we er nog niet in rijden. 

Hopelijk duurt dat nummer niet al te lang. We hadden namelijk een kleine bureaucratisch misrekening. Je kunt in Noorwegen een tijdelijk nummer krijgen, een zogeheten D-nummer. Daarmee kun je alvast belasting betalen, verzekeringen afsluiten, elektra regelen en meer van dat soort noodzakelijk kwaad /handige zaken. Mijn werkgever had mij aangemeld bij de "Skatteetaten" (belastingdienst) en dat nummer zou klaar liggen. Ik moest me alleen even in persoon legitimeren. 

Daarnaast moesten we ons aanmelden bij de UDI (zeg maar de Immigratiedienst) voor een registratie bewijs en een definitief persoonsnummer. Onder het motto "je kunt de bureaucratie maar het beste zo snel mogelijk gehad hebben" had ik vanuit Nederland twee afspraken op 1 dag gepland bij het "Servicesenter for utenlandske arbeidstakere (SUA)": om 10 uur bij de UDI en om 13 uur bij de Skatten. 

Bij UDI werden onze aanvragen gezamenlijk afgehandeld door een vriendelijk dame van de Noorse politie. Direct werden we doorgestuurd naar de Skatten, aparte afspraak hoefde niet. 

Handig, dachten we, hoeven we vanmiddagniet terug. Wat zijn ze hier behulpzaam en efficient! Om er vervolgens achter te komen dat je, als je eenmaal een definitief nummer hebt aangevraagd je geen D-nummer meer kunt krijgen. De wachttijd bedraagt 'normaalgesproken" 2 tot 3 weken. Maar op het moment "door corona" soms langer. Even raak in de stress. Want zonder nummer ook geen bankrekening en geen Noorse telefoon. Zaken die ik het liefst wel voor 1 september geregeld had willen hebben. Het blonde tattoo-meiske achter de balie is echter onverwurmbaar. Ook mijn argument dat ik als dokter in het ziekenhuis aan het werk moet stuit op een stoïcijnse blik. D-nummer kan nu niet meer, onze UDI aanvraag loopt. Punt. We kijken elkaar aan, zuchten even diep, halen dan onze schouders op en denken "het zij zo". Tenslotte hebben we nog genoeg andere dingen te doen. 

Zoals die verhuiswagen uitpakken! Om 10:15 staan de spullen in huis opgestapeld. Niet helemaal geordend en nog niet op hun plek. We hadden thuis nog geen plattegrond van het huis en toen we hier aankwamen geen exacte maten van de meubels. Het wordt nog even puzzelen de komende dagen. Over exacte maten gesproken; de Volvo de verhuiswagen inrijden is ook nog wel een precisie karweitje. Uiteindelijk doet Hans het zelf omdat de verhuizer nog niet zo gewend is aan elektrisch rijden. Je hebt dan namelijk geen koppeling om mee te spelen en langzaam achteruit rijden is een kunst. De auto wordt stevig vastgesjord  de deuren gaan dicht dan moeten we echt gedag zeggen tegen "de Daf". Even voelt het raar om geen auto tot onze beschikking te hebben. Dan verman ik me. 

Tot mijn 28ste had ik ook geen auto, tot mijn 30ste geen rijbewijs. Emigreren is de cursus flexibel zijn voor gevorderden hebben we al gemerkt en dit overleven we echt wel. 

Terug in ons huis besluiten we dat prioriteit nummer 1 het bed is. Want flexibel zijn is fijn, maar na 5 nachten op een kampeermatrasje werken onze ruggen daar niet meer helemaal aan mee. Een Echt Bed is toch wel een heel fijn vooruitzicht. Dan wordt die flexibiliteit ook weer makkelijker. Shadow geeft alvast het goede voorbeeld; als je mandje er staat, maakt het niet uit hoeveel dozen er nog onuitgepakt zijn.