Wittebroodsweken

Voor ons strekt zich de Oslo fjord uit met daarboven een strakblauwe lucht. We WONEN hier, zeggen we voor de zoveelste keer tegen elkaar, ongelovige klank in onze stem. 

We zijn hier nu een twee weken en we houden even vakantie. Enigszins een werkvakantie met het uitpakken van de dozen en het inrichten van het huis, maar er blijft tijd genoeg over om de omgeving te verkennen. 

We struinen door het bos achter ons huis, een postzegel voor Noorse begrippen, een eindeloze speeltuin voor ons. Op 5 minuten lopen van ons huis is de lokale 'zwemvijver' : het Oppsjø. Een prachtig bergmeertje met in deze tijd van het jaar een aangename watertemperatuur. We gaan zwemmen, iets wat we al in geen jaren gedaan hebben, maar hier is het helemaal goed.

We halen zelfs Shadow over om te zwemmen, geholpen door het lokale zelfmoordcommando der eenden (ze komen gezellig op hem af zwemmen) en Paarse Piepspeel. Om hem wat te prikkelen doet H. net alsof hij hem ook gaat pakken en dat laat meneer niet op zich zitten. Zo krijgen we hem steeds verder het water in. Hoewel hij nog steeds direct rechtsomkeert maakt naar de oever zodra hij hem met een gedecideerde hap Paarse Piepspeel geclaimd heeft. Zijn vacht wordt er wel heerlijk zacht en schoon van, net als mijn eigen haren. 

Mijn benen en voeten protesteren wat meer. Er is hier geen meter vlak en mijn voeten moeten erg wennen aan de ongelijke paden met boomwortels en rotsen. Positief punt: we gaan hier vanzelf sterker en fitter worden. Overal staan bosbessen in overvloed en we plukken en eten ze recht van de struik. Dat kan ook makkelijk: Noorwegen is officieel nog steeds vrij van vossenlintworm. De Noren doen dat zelf ook volop. Op de website van de NRK lees ik een stuk over een boer die vindt dat er echt nog meer met de bessenoogst gedaan zou kunnen worden. We komen regelmatig een schoolklas tegen die ze aan het plukken zijn. We benijden de kinderen die onder schooltijd zo lekker in het bos struinen. 

In onze eigen tuin groeien kruisbessen, wilde frambozen, zwarte bessen en aalbessen. Voor de meeste bessen zijn we helaas net te laat, maar er zijn nog volop zwarte bessen. De Noren maken daar een 'toddy' van door het sap op te warmen met suiker, eventueel appelsap en - als extraatje- een scheutje drank erdoor. Van de Solbaertoddy kennen we alleen de mierzoete oplosdrank, heerlijk na een dagje langlaufen maar de echter variant moeten we nog eens proberen. Ik ben dol op de ietwat wrange smaak van deze bessen. Voor nu maak ik er een soort jam van die we opeten met Noors vanille-ijs, bij de wafels of gemengd door de yoghurt van Tine. 

We maken een uitstapje naar het Semsvannet, een lokaal beroemd meer met prachtige oude Noorse boerderijen er omheen. Wij zijn er op een doordeweekse dag na de vakanties en het is er heerlijk rustig. Het is nog steeds prachtig weer, zonnig met een aangename temperatuur zo tussen de 20 en 25 graden. Voor ons een bonus: we kenden de Noorse zomers helemaal nog niet. 

We moeten er aan wennen dat het hier ook zo mooi groen kan zijn. Wij kwamen meestal in maart in Noorwegen. Dan zie je Oslo niet echt op z'n voordeligst. Er liggen her en der nog resten grijs ijs, grit of zwart beroete sneeuw. De trottoirs zijn bij tijd en wijle spekglad. Het is bijna niet te rijmen met de groene stad, de bloemperken in de parken en het aangenaam vertoeven op de terrassen. We lunchen met Thaise noodles uit de foodtruck op een bankje in de zon aan het water op Aker Brygge, de plek waar Oslo zijn oude werf ombouwde tot een hippe wijk met sjieke appartementen, restaurantjes en het opvallende Astrup Fearnley Museum. Er staan nog een aantal van deze trucks op een rijtje en we nemen ons onmiddellijk voor er nog een paar te proberen de komende weken. 

We drinken koffie en eten worteltjestaart in het Viggeland park. Slechte koffie zijn we in Noorwegen nog nergens tegen gekomen. Het is nationale drank, ooit gepromoot als alternatief voor alcohol en de koffiecultuur staat op een hoog peil hier. De taart moeten we met hand en tand verdedigen tegen de mussen. Het zijn er meer bijeen dan ik in jaren in Nederland gezien heb. 

Het lukt me om alles in het Noors te bestellen en het antwoord ook nog te begrijpen. Ik ben trots als ik mijn eerste zin versta. Ok, het is niet wereldschokkend. De jongen achter de kassa van de supermarkt vraagt of ik een tasje wil. En of ik mijn bonnetje (kvittering) wil. Maar toch, elke stap is er 1. 

Die supermarkten zijn wel wat ontnuchterend : boodschappen doen is duur. Aan de andere kant: wat we kopen is goed van kwaliteit. Het zal een beetje zoeken worden, wat we waar gaan halen. De Meny is een van de duurste supermarkten maar heeft ook kwalitatief goede verse producten en een afdeling vis, schaal en schelpdieren om je vingers bij af te likken. De Ekstra is het dichtste bij en heeft interessante aanbiedingen en kwalitatief goede lokale groentes. 

Misschien zijn we in Nederland ook wel erg verwend met de bodemprijzen en is dit wel wat goed lokaal geproduceerd eten echt kost? 

Het goede nieuws over duur komt van onze buurman. De wijn. Noorwegen staat erom bekend dat alcohol niet te betalen is. Volgens hem geldt dat niet voor goede wijn. Op alcoholische dranken komt een vast bedrag maar hoe duurder de wijn, hoe relatief lager dat bedrag uitpakt. Een goede fles wijn kost hier dus helemaal niet zoveel meer als in Nederland. Sterker nog: bij de jaarlijkse uitverkoop van de Vinmonopolet (de staatsdrankwinkel) komen buitenlanders hier juist wijnen inslaan. 

We nemen de proef op de som en gaan er eens kijken. Alles is hier te vinden, tot ultra dure wijnen van honderden euro's per fles aan toe. Maar dus ook vaccum-pakken met wijn die per liter best betaalbaar zijn. We weten uit Frankrijk dat dit soort wijnen vaak best goed zijn. Op de gok kopen we een pak en 's avonds genieten we op onze eigen veranda van een heerlijk glaasje "Noorse" wijn. Het leven is goed.