Boekenwurm

Emigreren is opruimen. Besluiten wat mee gaat en wat niet. We willen zo licht mogelijk en zonder ballast. Niets meeslepen waar we nooit meer wat mee doen. Soms lukt dat goed. Soms minder. Vooral de boeken vallen me zwaar. Ik gooi die eigenlijk nooit weg en doe mijn best een goed thuis voor ze te zoeken. 

Op het werk gaat het relatief makkelijk. Mijn nieuwe baan gaat over infectiepreventie. Niet meer over klinische consultatie en behandeladviezen en dat maakt de schifting makkelijker. Ook wel raar om afscheid te nemen van de klassiekers als de Mandell Infectious Diseases, onze “bijbel van de infectieziekten”, Kucers’ Use of Antibiotics, voor de ook de meest obscure farmacokinetische feitjes en Manson’s tropical diseases met alle enge ziektes bij elkaar, om er maar een paar uit de collectie te noemen. Stuk voor stuk veel gebruikte, prachtige maar loodzware boeken. Een genot om vast te houden, maar ik ga ze niet veel meer gebruiken. En anders heb ik ze ook digitaal. Niet dat dat ook maar in de schaduw kan staan van een echt boek, maar het is aanzienlijk lichter en efficienter.

Een aantal boeken verdwijnt in de boekenkast op de AIOS kamer. Om daar ruimte voor te maken doen we een spontane opruimactie. Ik probeer ook stiekem mijn Dikke van Dalen daar neer te zetten. Ooit gewonnen in mijn eigen arts-assistententijd bij de cursus “Medische artikelen lezen” van het NtvG. In prima staat want zelden gebruikt en niet iets wat ik nu in Noorwegen nodig ga hebben.  Maar daar trapt de huidige generatie niet in. “Nee joh, dat gebruikt toch niemand meer”, flapt een van hen er spontaan uit. Heel even voel ik mij heel oud. Besmuikt neem ik hem weer mee, ditmaal naar de oud papier container. Want ze hebben wel gelijk. Een beetje. Internet is veel handiger. Wel minder mooi. 

Thuis probeer ik eerst van de plank te plukken wat weg kan maar daar word ik heel ongelukkig van. Ik ben niet zo goed in loslaten. Dus ik draai het om. Ik pluk van de plank waar ik niet aan twijfel en pak dat in. Daar wordt een mens blij van. De schifting van wat over is valt dan ineens een stuk makkelijker. Een deel ploft rücksichtslos in de kringloop doos. Wat vooral lekker opruimt zijn de boeken "ooit in begonnen maar nooit doorheen gekomen". Daar hoef ik nu lekker niks meer mee.

Maar dan. Dan komen de twijfelgevallen. Boeken die ik al sinds mijn 16e heb. Boeken die zo mooi uit zien. Souvenirs van vakanties. Waar ik ooit mooie inzichten uit opdeed maar of ik ze ooit nog ga lezen? Ze gaan even naar een een andere plank. Ik ze nog een tweede keer vast. Sla het boek open en lees een stukje. Ik bedenk of ik er nog een vriend of vriendin blij mee kan maken. 

Soms gaan ze met een zucht toch in de kringloop doos. Of alsnog in de verhuisdoos. En soms in de “naar mijn moeder doos”. Ik heb het voordeel dat mijn familie van boeken houdt en “dan zet ik ze bij jou neer mam, kan de rest kijken of ze ze nog willen” is een goed excuus.

Tegelijk weet ik dat uitstel van executie is. Want laatst zei mijn moeder “Ach Miek, dat ken ik. Boeken opruimen is moeilijk. Ik ga dat ook maar niet meer doen. Laat ik later mooi aan jullie over”. Ik zie ineens de boekenkasten daar in de woonkamer voor me. Die op de studeerkamer. De planken op zolder. En de kast op de overloop. Dat zijn meer kasten vol dan ik nu heb. Dat wordt een opruimactie in het kwadraat. 

Dus ploft er tot vreugde van manlief toch weer wat in de kringloop doos. Ik ben er nu bijna klaar mee. 11 dozen zijn gevuld, nog een paar planken te gaan en oh ja, de kookboeken nog. Ik denk dat we op zo'n 15 dozen uit gaan komen inclusief onze fotoboeken. Dat valt toch wel mee?