Het begin.

Het begin. 

Zondagmiddag. Een beetje landerig hang ik op mijn hobbykamer. De acute hectiek van de Corona uitbraak is voorbij maar het leven is beslist nog niet terug naar normaal. De inspiratie voor mijn mozaïek wil niet echt komen. De rozen die ik probeer te leggen krijgen rare vormen. Gefrustreerd schuif ik de boel aan de kant en trek mijn laptop uit mijn rugzak. 

COVID19 hangt in mijn hoofd en ik besluit nog eens even te gaan kijken hoe het in Zweden gaat. Het is eind mei en iedereen worstelt met de “hoe nou verder” vraag. De Zweden maken andere keuzes dan de rest van Europa en ik ben benieuwd hoe het daar uitpakt. Maar Zweden zit ook om een andere reden in mijn hoofd. Tijdens onze zoektocht naar een nieuw huis in Nederland kunnen we niet echt vinden wat we zoeken en een oude droom steekt de kop op. Een leven met meer rust, ruimte en natuur om ons heen. Schone lucht. Een leven in een ander land. Bijvoorbeeld Zweden - of Noorwegen. Ruim 10 jaar geleden waren we er serieus mee bezig maar hielden er nog teveel (werk)zaken ons in Nederland. Nu is dat minder. 

Ik scan wat teksten over de Zweedse prevalentie studies rondom COVID19 maar vind er niet echt antwoorden in die ik zoek. Ik besluit ook nog even te neuzen naar wat er verder speelt op infectiepreventie terrein, oftewel “Vårdhygien”. Ineens zit ik op een site waar het gaat over Smittenvern. Wat is dat nou weer? 

Ook infectiepreventie, vertelt Google translate mij. Maar dan in het Noors. En dan zie ik het: het is een vacature in een ziekenhuis in Noorwegen. Op de afdeling infectie preventie. In het Oslo Universitetssykehus. Droombaan. En morgen verstrijkt de reactie termijn. 

Twee stemmetjes in mijn hoofd. "Het heeft geen zin want Oslo kom je toch niet tussen” versus “Waarom niet? Niet geschoten is altijd mis”. Stem 2 wint. Ik begin het formulier in te vullen, samen met mijn vriend Google translate want alles is in het Noors. Halverwege slaat de twijfel toe. Het is een hoop werk. Maar de stem  "zinloze tijdsbesteding!"  verliest het van "Heb je wat beters te doen dan?". Geholpen door de deadline en de regenbuien buiten. zet ik door.  Knal in 5 minuten mijn motivatie erin - voor alle zekerheid dit maar wel in het Engels. 

Een paar uur later meld ik Hans dat ik gesolliciteerd heb op een baan in Oslo. Nou, zegt hij, dan kan ik wel stoppen met Zweeds leren. Zijn rotsvaste vertrouwen in mij maakt dat we die avond heerlijk aan het speculeren slaan over een huis aan de Oslofjord.  Een paar weken later is dat ineens een serieuze zoektocht. Want na een want chaotisch verlopend sollicitatie gesprek via Skype volgt het mailtje dat ik aangenomen ben. En of ik 1 september kan beginnen. 

Als ik die avond thuis kom hangt er een Noorse vlag naast de voordeur en de foto van een prachtig wit vrijstaand Noors houten huis. Ik lig in een deuk. Mijn meneer houdt van doorpakken : hij heeft ook maar vast het huis uitgezocht!