Norsk hytteliv

Dit najaar zijn er 50% meer hytter verkocht dan vorig jaar in deze tijd, meldt de NRK (https://www.nrk.no/sorlandet/stor-interesse-for-rimelige-hytter-1.15242140). En wij maar denken dat alle Noren al minstens een `hytte´ in de familie hebben en dat er al zoveel zijn in Noorwegen. Maar ze kunnen er nog geen genoeg van krijgen.

Het hebben van een vakantiehuisje of weekendhuisje is hier toch een beetje anders dan in Nederland. Er zit een hele cultuur omheen. Mijn Noorse collega komt aanzetten met een exemplaar van Hytteliv. Een tijdschrift dat geheel over het hebben van een hytte gaat. Met tips hoe je je oude wat donker hytte omtovert in een waar lichtparadijs door de ramen te vervangen, hoe je een bank of een trapje maakt en wat je moet doen tegen de muizen in je hytta. Het blad staat vol met prachtige gestileerder huisjes met brandende kachels, warme vachtjes op de stoelen en ouderwetse houten meubels. De advertenties laten soms een wat ander verhaal zien. Strakke moderne kachels in stralend witte huizen die het woord hutje niet verdienen, voorzien van massagebaden voor buiten en met zonnepanelen die genoeg stroom leveren voor licht, radio en natuurlijk TV en internet. En een laadpaal voor de auto.

Mijn collega's hebben bijna allemaal een of meerdere hytter in de familie. Een heeft haar eigen huisje in Zweden opgeknapt, de ander laat me vol trots zien dat bij hem de bomen er nog staan. Hij moet er niks van hebben dat de buren alles omgezaagd hebben voor een beter uitzicht. De derde gaat dit keer niet naar de hytte in haar vrije tijd. Haar man vindt het te veel gedoe met vocht enzo. Ons ziekenhuis heeft ook hytter die goedkoop aan personeel verhuurd worden. Als ik de site inspecteer blijken dat deels ook appartementen in Antibes te zijn. Ook leuk, daar niet van, maar niet helemaal wat ik ken van de traditionele Noorse hytter. 

Kortom, er lijkt een soort stammenstrijd gaande. De traditionele hytte-liefhebber gaat er heen om in de natuur te zijn en schuwt een beetje primitiveit niet. Plukt bessen, gaat vissen of jagen. Vindt een zomervakantie bij 6 graden op de fjell geen punt en hakt in de winter bij aankomst met plezier de houtjes voor de kachel om de hut te ontdooien. (Zo een verlaten hut kan best koud zijn. Zo kwamen wij ooit bij -2O C aan in een onbemande DNT berghut. Hout hakken, kachel stoken en dan duurt het toch beste even voor het binnen een comfortabele +10 C was. Zelfs de Lapskous in blik was stijfbevroren.) 

De meer moderne (rijke?) Noor verwarmt de hut voor met afstandsbediening en ligt op vrijdag avond onder het genot van een glaasje wijn in zijn bubbelbad te netflixen. De derde variant is de Noor die zijn weekendhuisje in Spanje heeft en daar heen vliegt. Iets wat in deze corona tijden dan weer wat lastiger is. Variant vier heeft nog wel een huisje maar vindt het te veel gedoe, onderhoud en komt er eigenlijk (bijna) niet meer. Onze buurvrouw heeft ons al een paar keer aangegeven dat we best een keer haar hytte mogen gebruiken, hij staat te veel leeg en dat is er niet goed voor.  Wij hopen op meet ontmoetingen met variant vier. 

Onze hytte ervaringen zijn tot nu toe beperkt tot de huisjes die we huurden op vakantie. Nu we in Noorwegen zijn dromen we uiteraard van onze eigen hytte. Een echt. Met een grasdak en houtkachel. Zwart met rode kozijnen? Of toch een rode?  Maar misschien wel met iets grotere ramen voor wat extra licht? En waar? Geen idee.

We bedenken dat we eerst maar eens een gewoon huis gaan kopen. We willen ons ook echt nog niet vastpinnen op één plek. Er is nog zoveel te verkennen hier! De eerste weken kwamen we niet verder dan een uur van huis om te gaan wandelen. Maar half oktober, na de Noorse herfstvakanties, besluiten we maar eens een lang weekend op stap te gaan. Bestemming Utladalen, het dal van de watervallen, aan de zuidkant van Jotunheimen. We huren een huisje op de bijna verlaten camping (helaas zondet houtkachel, maar met traditioneel stapelbed).  Erheen rijden kost meer tijd dan we denken maar de uitzichten zijn magisch. We wonen in dit land, zeggen we voor ze zoveelste keer tegen elkaar. We genieten van de wandelingen, de rust, de ruimte en de vrijheid. Bovenop de fjell staan ze, de echte hutjes. 

Van Shadow mogen we dit vaker doen. Het is glad en glibberig onderweg door rijp op de rotsen en modder en bevroren plassen. Meneer mag los. De schapen zijn al naar de stal dus het kan geen kwaad. Hij geniet van zijn vrijheid maar blijft keurig in de buurt. Op de terugweg rijden we verkeerd en komen bij een prachtige fjord uit. Verkeerd is een relatief begrip. En omdat beelden meer zeggen dan woorden. hieronder een foto impressie. Volgende keer zitten we hopelijk in de sneeuw. Nog even wachten...