Kerst 2020

Kerst. We zijn in ons nieuwe huis de muren aan het verven. Het is nog erg kaal hier en leeg en het doet nog wat koud aan. Maar het verven maakt duidelijk verschil. Een deel van de muren wordt bedekt met ‘blåis', een Noorse groen/grijs/blauwe tint, de rest een meer aardse beige kleur. In de hal zit de donkerblauwgroene kleur met de toepasselijke naam “Oslo” op de muren. Die komt straks ook nog op de slaapkamer. Zo maken we het huis meer eigen. En warmer. Want we missen wat warmte om ons heen deze kerst. Van familie en van vrienden. Van überhaupt eigenlijk de nabijheid van mensen. Telefoongesprekken, mailtjes, appjes, kaartjes, een onverwacht cadeautje, het doet ons goed maar dat continue afstand houden in deze 'coronatijden' begint toch een beetje op te breken. 

Ons nieuwe huis in Flateby

Buiten mag het juist wat kouder. Dat vinden we niet erg. Tot nu toe hebben we het winterweer waar we in Nederland een hekel aan hadden: natte sneeuw en regen op een bevroren ondergrond. Het Noorse woord voor die natte sneeuw zegt het eigenlijk wel. "Sludd" klinkt ook gewoon als vieze zooi. In het bos liggen overal grote modderplassen en paden lijken soms meer op beekjes. Na een dagje vorst lijkt het beter maar we zakken her en der door de korst geen en staan tot over onze enkels in de blubber. Laarzen zijn een must geworden. We worden er een beetje somber van. Voor winters als deze waren we niet geëmigreerd! Wij willen kou en ‘echte’ sneeuw. 

Maar helaas, ook in Noorwegen doet de klimaatverandering zich gelden. Lag er vroeger in december geheid sneeuw in en rond Oslo, die zekerheid is al een paar jaar weg. Dit najaar was extreem nat volgens de statistieken. In Oslo viel meer regen dan in Bergen en dat wil wat zeggen. Door de grijze lucht lijken de dagen nog korter en we missen de winterse zonsondergangen met Noorse pasteltinten. Ook de Noren klagen erover. Als mijn collega me midden op de dag ziet gapen, merkt bij meelevend op dat november en december de moeilijke en vermoeiende maanden zijn. Zeker met dit weer. "Straks wordt het weer lichter" spreekt hij me bemoedigend toe. Een andere collega verzucht dat het weer in Bergen leuker is. Dat varieerde tenminste wat, met ook storm erbij. Die grijze regendagen waarin het eigenlijk niet echt licht wordt, ze is het he-le-maal zat. Dat is toch een troost. Het is normaal dat we ons even wat down voelen en moe zijn. Dat we een drukke en hectische tijd achter de rug hebben zal ook meespelen. 

Maar goed, kerstochtend dus, in ons nieuwe huis. De zon schijn en we willen lekker een stuk gaan wandelen. Maar omdat het heeft gevroren wilde ik graag mijn ‘piggsko’ aan, oftewel spijkerschoenen. Helaas staan die nog in de auto. Dat was al niet slim van mij en ik mopper al op mezelf. De auto staat in de onverwarmde garage en koude schoenen vind ik niet fijn. Ik stap naar buiten en hannes met autosleutel en garagedeur opener in één hand. Druk op het knopje. ZZZZZZT gaat de deur een heel klein stukje omhoog. Knars. Stop. Ik druk nog een keer op het knopje. Hij gaat weer dicht. Druk nog een keer met hetzelfde resultaat. Vloek binnensmonds. Net nieuw en nu al stuk? Vastgevroren? Ik stomp weer naar binnen om Hans te roepen. Ik weet dat we ergens een sleuteltje hebben om de deur handmatig te kunnen openen, maar waar? En hoe werkte dat ook alweer?

Shadow overziet zijn nieuwe koninkrijk

Terwijl ik op Hans sta te wachten die het sleuteltje haalt, komt er een meneer langs met een heel klein hondje. Onze nieuwe buurman. We praten even en en hij vraagt of we blij zijn met het nieuwe huis? Jawel, maar nu even niet. Want de garage wil niet open. Inmiddels is Hans er met het sleuteltje maar dat biedt niet direct soelaas. Ik krijg al visioenen van gaten die in de tussenmuur tussen schuur en garage moeten worden gehakt om erin te komen. Buurman wil helpen maar staat ineens met een los slotje in zijn hand. Verbaasd kijkt hij ons aan. Hoe dat nou weer kon? Maar na even nadenken valt bij hem het kwartje. Aan het slotje zit een kabel en door daar aan te trekken gaat de vergrendeling van het mechanisme. Vervolgens kun je de deur handmatig open maken. Wisten wij veel. Zo'n chique elektrische garagedeur hebben we nog nooit gehad. 

Voorzichtig schuiven we deur omhoog. Daar wordt het probleem zichtbaar. De klep van achterbak van onze auto staat open en die blokkeert de deur. Blijkbaar heb ik per ongeluk ook op een knopje van de autosleutel gedrukt. Breeduit lachend neemt de buurman afscheid van ons. Wij zijn vooral opgelucht. Weer een probleem dat geen probleem blijkt. Blij ook dat we onze bouwer/verkoper niet hoefden te storen op eerste kerstdag voor zoiets knulligs. En blij met onze aardige, behulpzame buurman. Het is hem ook meteen duidelijk dat  die Nederlandse buren van hem nog niet alles weten van de technische kanten van het Noorse leven. Hij leek dat wel grappig te vinden. We krijgen wél een compliment voor ons Noors: dat vindt hij “veldig flinke”. En met deze positieve noot gaan we op stap voor een wandeling in onze nieuwe achtertuin. 

Heerlijk vrij rondrennen in de Østmarka op kerstochtend