Vi har kjøpt hus!

"Jullie doen in 5 maanden waar andere mensen 5 jaar over doen!" zegt een goede vriendin. Ze heeft wel een beetje gelijk. We gaan nog steeds in sneltreinvaart. In september 2019 verkochten we ons eigen huis. In november verhuisden we naar een tijdelijk huurhuis. Hadden we visioenen van een vrijstaand houten huis in de natuur. Konden we niks vinden. Droomden we van emigreren naar Scandinavie. Vond ik in juni een baan in Noorwegen. Emigreerden we in augustus. Weer naar een tijdelijk huurhuis. Begon de zoektocht naar een eigen plek in de buurt van Oslo. 

Dat viel nog niet mee. Of het was te duur. Oslo is een van de duurste steden ter wereld om te wonen. Dat wisten we toen we vertrokken maar we schrokken wel een beetje van de prijs-kwaliteit verhouding. Of het was te gammel. Om nu in een vreemd land aan een opknapper te beginnen leek ons niet verstandig. Of het was er te druk. Een huis pal naast een spoorweg of onder de aanvliegroute van Gardermoen, daarvoor waren we niet naar Noorwegen vertrokken. 

Ons huurhuisje was in de zomer prima maar in de winter is het er donker. Onhandig ingedeeld ook. De Noorse voorliefde voor open ruimtes is hier wat doorgeschoten vinden wij. Achter de voordeur is een kleine open gangetje. Tochtig en je staat meteen met modderhond direct in de woonkamer die voorzien is van een lichte laminaatvloer. Die werd regelmatig voorzien van een kunstig zwart stippen patroon in de afgelopen maanden.  

We begonnen te merken dat het was gebouwd door dronken Denen. Zo viel af en toe de stroom uit als we de auto wilden laden en duurde het vervolgens bijna 3 dagen voordat het huis weer op temperatuur was. Beneden dan, boven op mijn studeerkamertje staat inmiddels een elektrisch kacheltje. Ik bedoel, het mag best frisjes zijn maar 11 graden was zelf met donssloffen en Dale trui aan toch net wat te bibberig. 

Begin november meldden onze verhuurders plotseling dat ze het huis wilden verkopen. We hoefden er nog niet direct uit maar... Het was een goede impuls om de zoektocht wat te gaan versnellen. 

En toen begon de cursus "In-het-buitenland-werkt-alles-net-even-anders-dan-je-gewend-bent" voor gevorderden. Zo zijn er hier geen aankoop- en verkoopmakelaars. Er is éen makelaar die bemiddelt tussen koper en verkoper en die zou neutraal (moeten) zijn. Alleen betaalt de verkoper hem of haar. Hoe neutraal is dan neutraal? 

Alle informatie inclusief het 'takstrapport' krijg je al meteen in handen. Fijn maar ook een hoop eigen verantwoordelijkheid om in te schatten hoe goed een huis is. Heel wat huizen zijn bij ons op voorhand afgevallen. Opmerkingen in de zin van 'vochtproblemen in de funderingen', 'dubieuze balkonconstructie, moet aangepast', 'garagedak moet dringend opgeknapt worden' of de meest bijzonderen 'de verkoop van dit pand is een gevolg van een rechtszaak tussen bouwer en huidige bewoner' waren genoeg om van een heel aantal bezichtigingen af te zien. We leerden dat het vaak niet voor niets is dat huizen al wat langer te koop staan. Leuke huizen waren soms al verkocht voordat ik de de link gezien had die Hans me stuurde. We werden daar wel een beetje nerveus van. 

Dan het kopen zelf: als je pech hebt gaat dat per opbod. Via de makelaar. Per SMS als het een gewild huis is. Een proces dat stalen zenuwen vereist en wat er regelmatig toe leidt dat mensen meer betalen voor een huis dan ze op voorhand van plan waren. In de huidige (corona)tijd gaan veel huizen boven de vraagprijs weg. Soms dik boven de vraagprijs. Soms voor bedragen waarvan ook  de makelaars zeggen 'dit is gekkenwerk'.  Normaal valt hier vanaf oktober de huizenmarkt stil. Niemand wil middenin de winter verhuizen. Dit jaar is het anders. Coronatijden. Voordeel voor ons was dat er ook nog veel huizen op de markt kwamen. 

Een bod op een huis is bindend. Maar voor je überhaupt kan bieden moet je van de bank een financieringsbewijs hebben. zeg maar een goedkeuring op voorhand voor een bepaald bedrag aan hypotheek. Dat had bij ons wat extra voeten in de aarde. We pasten niet in het stramien. Buitenlanders. Ik had dan weliswaar een vaste baan en goed inkomen maar ik kreeg minpunten omdat ik samenwoonde met iemand die nog geen werk had. Dat was een kostenpost. Mijn antwoord dat hij niet zo duur was in het onderhoud en niet zoveel eten nodig had, hielp niet. Er moest toch nog even grondig nagedacht worden. 

De 2e hobbel was de BankID. Hans moest wel mede-eigenaar worden van het huis, leek ons. Dat kan ook op een later moment maar dan betaal je extra belasting over overdracht van vermogen. Toch zonde van het geld. Daarvoor had hij een Bank-ID nodig en moest hij een bankrekening openen. Dat ging niet zomaar: 6 vastgelopen formulieren verder was hij eindelijk op het punt dat hij zich 'alleen nog maar' moest legitimeren. Bij het postkantoor aangekomen was een Nederlands paspoort niet genoeg. Daar stond zijn fødselsnummeret niet op. Of hij heen bankpas had met dat nummer en een foto erop. Catch 22 gevonden! Maar goed, na een uur in de telefonische wachtrij bij de bank, wat mailtjes en berichtjes en een tweede tocht naar het postkantoor kwam het uiteindelijk toch rond.

Uiteindelijk hebben we 4 huizen in het het echt gezien. De eerste zagen we nog voor we rond waren met de bank. Toen de bankmeneer belden dat we krediet konden krijgen zei hij 'wel jammer voor jullie dat het al verkocht is'. Wij hadden dat zelf nog niet eens gezien. Even waren we teleurgesteld. Maar ach, je kunt niet altijd het eerst huis kopen dat je ziet, zoals we in Lochem en Beesel deden. Het tweede leek op de foto's veel mooier dan in het echt. De afwerking was knullig en het lag toch weer aan een drukke weg. 

En toen kwam huis nummer 3. We stapten uit en hoorden... niets. Stilte. Rust. Geen (snel)weg, geen spoorbaan, geen Gardermoen. Een vrijstaand blauw houten huis, splinternieuw, met alles erop en eraan. Gebouwd met aandacht voor details en kwaliteit. Een stukje buiten Oslo maar wel met een goede OV verbinding en een achtertuin om van te watertanden. Om de hoek begint de Østmarka, een groot natuurgebied. En het is gelukt. We hebben het gekocht. Vandaag kregen we de sleutel. Ik heb mezelf nog een paar keer in de arm moeten knijpen dat het echt is. 

Over een paar weken gaan we verhuizen. Alweer. Maar hopelijk voorlopig voor het laatst. De dag dat we bij het huis waren was trouwens ook de laatste dag dat we in de afgelopen weken de zon hebben gezien. Dus we zijn er vast van overtuigd nu. In Flateby is alle beter!

(Helaas lukt het op het moment even niet om foto's te uploaden naar deze blog. Dus we houden jullie nog even in spanning over hoe ons nieuwe stekje er precies uit ziet. Wordt vervolgd!)