Nieuwjaarswensen

Oudejaarsavond, vijf voor negen. Buiten knalt het al. Het lijkt Nederland wel, zeggen we tegen elkaar. Ook hier is middernacht een rekbaar begrip. We zitten in ons nieuwe huis in een luie stoel. Zojuist gegeten, glaasje wijn erbij. Nu aan de thee met Belgiske Trøfler van Jacobs. 

Buiten ligt een dik pak sneeuw. Klaagde ik onlangs nog dat we te weinig hadden, nu mag het na bijna 3 dagen forse sneeuwval wel even stoppen. Het is niet koud, zo rond nul en de sneeuw is plakkerig en zwaar. De dikke witte laag op de bomen ziet er idyllisch uit, maar na de eerste avond zag het bos achter ons huis in Asker eruit als een slagveld met overal omgevallen bomen en afgebroken takken. Op verschillende plekken trokken bomen ook de kabels mee en viel de stroom uit. We besluiten dat er echt een houtkachel moet komen in het nieuwe huis, al was het maar om dit soort akkefietjes op te kunnen vangen, 

Gratis fitness krijgen we ook. We hebben al twee keer het terras van een dikke laag sneeuw ontdaan, omdat anders er kans ontstond op lekkage in de garage. Meneer M, de bouwer van ons huis, stuurde ons dinsdag een SMS. Dat het sneeuwde in Flateby, dat het natte zware sneeuw was. En dat 30 cm dan toch wel de maximale draagkracht van de membraan naderde. Heel attent van hem. Wij, stenen huis bewoners tot voor kort, krijgen een stoomcursus over de essentie van membranen in het wind en waterdicht houden van houten huizen. 

Meneer M. is een zeldzaamheid, een praatgrage Noor. Hij is is sinds de koop al een paar keer langs geweest, vertelt honderduit over de huizen die hij gebouwd heeft en de rare dingen die hij als ‘takstman’ (taxateu/bouwinspecteur) tegen gekomen is. Hij is vastbesloten ervoor te zorgen dat wij van zijn huis gaan genieten en zal ons wel eens even inwijden in de Noorse huizenbouw-wereld. 

Dat zo’n contact goud waard is, blijkt later in de week als hij even een lager tarief voor ons regelt bij de sneeuw-schuifmeneer. Toen Hans woensdag aankwam bij ons huis was er even geen doorkomen aan. Gelukkig had ik de ‘snømåker’ al gebeld om een afspraak te maken. Hij was toch in de buurt en met een paar halen van de trekker lag de sneeuw op een grote hoop en konden wij weer bij het huis komen. Niet iets wat je even doet met een schepje. Alleen zijn prijs naar ons was wel aanzienlijk hoger dan gebruikelijk volgens Meneer M. Die klom vervolgens meteen in de telefoon en het ‘misverstand’ werd opgelost. Het voelt ook wel weer stoer, voor het eerst in ons leven een afspraak hebben met een sneeuwploeger. Weer een stapje verder richting het Noordelijke leven. 

En zo, op de laatste avond van het jaar, laptopje op schoot, maak ik de balans op. Het is al veel gezegd, 2020 was een uitzonderlijk jaar. Een jaar waarin normaal verdween. Dingen gebeurden die men niet voor mogelijk had gehouden. Als in januari mij iemand had gezegd dat de binnen Europa grenzen zouden sluiten, had ik hem hartelijke uitgelachen. Een paar maanden later raceten we door Zweden om net op tijd Denemarken te bereiken voor de boel op slot ging. 

In dit jaar waarin alles anders was besloten wij om dat nog maar wat verder door te trekken. De deur op onze oude werkplekken achter ons dicht te trekken Te verhuizen naar een ander land. Daar een nieuw (t)huis te zoeken. Wegwijs te worden in een nieuwe cultuur, op een nieuwe werplek. Een nieuwe taal te leren. Onderweg vielen dingen mee en tegen. 

Het is soms niet makkelijk, als vanzelfsprekende dingen dat ineens niet meer zijn. Tot mijn ongenoegen kennen ze hier bijvoorbeeld geen stoofpeertjes! Als het weken aan een stuk regent en donker is, gaat ook onze stemming weleens in mineur. Aan de andere kant gebeurt altijd wel weer iets dat net anders is dan we gedacht hadden. De kunst is flexibel te blijven en daar juist van te genieten. Te lachen om die gekke Noren die tegelijk stoer zijn en bang voor risico. Zich onafhankelijk wanen en de regels van de bureaucratie zien als onontkoombaar. We snappen de trots op hun land. Volkomen. Het landschap is wonderbaarlijk mooi en ruig. Maar waarom zetten ze er dan van die lelijke goedkope woonblokken in? Het bestrijden van het corona virus lukt hier heel wat beter dan in Nederland, maar waarom ziet de praktijk van de tandarts van dienst eruit alsof hij elk moment in elkaar kan storten? Kortom, we zijn nog volop aan het leren hoe dit land werkt en waar we onze plek erin gaan vinden. 

Mijn goede voornemens voor dit jaar? Flexibel blijven. Genieten van de natuur en de komende maanden van de sneeuw. Nieuwsgierig te blijven naar alles in dit land. Ik hoop alleen van harte dat het mogelijk wordt om ook in het echt met vrienden en familie ons stekje te kunnen delen. Aan ons zal het niet liggen. De logeerkamer is geverfd en Hans is het logeerbed in elkaar aan het zetten. Nu alleen dat virus nog even onder controle zien te krijgen…