Koning winter

 De sneeuw knerpt onder mijn schoenen en het snot bevriest in mijn neus. Onder de -10 ͦC dus. Waarschijnlijk gaan we richting de -15 ͦC want ik voel dat de ritsen van de zakken van mijn donsjas open staan. Hoe beschrijf ik dat nou goed, dat gevoel dat de kou met stiekeme vingers je kleding in komt kruipen door elk beschikbaar kiertje. Nu het echt winter is voelen we ons meteen meer thuis. Niet zo gek eigenlijk, we waren vaker in de winter in Noorwegen dan in andere jaargetijden. 

We klimmen over een slingerend bospaadje nabij ons huis naar boven. Een paadje door wat lage dennen en struikgewas dat nu omgetoverd is tot een wereld van verstilde sculpturen. Elke tak, elk boompje is bedekt met een dikke laag 'sneeuwrijp'. Rimfrost op zijn Noors. Een goede Nederlandse vertaling kunnen we niet bedenken. Wel dat het wonderbaarlijk mooi is. (De letterlijke vertaling is misschien wel gewoon rijp, maar de kristallen zijn veel groter dan wat ik me uit Nederlandse winters herinner).

Het is kraakhelder. Eenmaal boven worden we getrakteerd op een lucht in subtiele tinten roze en blauw. Noors palet. We genieten van het uitzicht, de ruimte om ons heen en de stilte. Ooit komt hier nog een wijkje met 23 nieuwbouwhuizen en we zijn een beetje jaloers op hun uitzicht straks over het Øyern. Maar ons huis ligt wel weer wat meer beschut bij storm en regen. De zon verdwijnt achter de bomen. Denkend aan ons thuis, horen we in de verte zachtjes de lokroep van warme chocolademelk. Met een zelfgemaakte muffin.

We dalen af over de brede weg die nu nog naar nergens voert, voorafgegaan door een vrolijk dansende husky. Wonderlijk eigenlijk, hem doet de temperatuur overgang tussen binnen en buiten niks. Net zo comfortabel bij +20 ͦC als -15 ͦC, zonder moeilijk te hoeven doen over jassen, sokken of oorwarmers. Hij snapt er dan ook niks van, dat we steeds zo lang werk hebben voor we ein-de-lijk klaar zijn om naar buiten te gaan. Dat hij zelf dat proces niet echt versneld door eerst als een kat om onze benen te draaien, dan vriendelijk een zoen te geven zodra we gaan zitten om spikes en gamaschen aan te doen en dan maar neerploft op de grond waar hij het meeste in de weg zit, dat heeft hij nog niet zo door. 

Uitvinding van de eeuw trouwens: "brodder" en "piggsko". De 'brodder' van Hans zijn sneeuwkettingen voor schoenen, voorzien van serieuze punten. Mijn piggsko zijn heerlijke warme, lichte waterdichte schoenen met metalen punten onder de zolen. Beiden absoluut ongeschikt voor indoor activiteiten maar op de hard bevroren ondergrond nu onmisbaar. Zeker vorige week. Na en flink pak sneeuw kwamen er tussendoor ineens twee warme dagen met regen, gevolgd door serieuze vorst. De weg leek toen meer op een ijsbaan. Gelukkig is er inmiddels weer een klein laagje sneeuw overheen gekomen wat zorgt voor een hoop meer grip. Maar zeker met een hond die soms een versnelling hoger schakelt, zijn de pinnekes wel heel fijn. 

Wij zijn ondertussen eigenlijk heel blij met onze versnelde verhuizing. Het huis in Asker kregen we bij -10 ͦC met alleen de reguliere (vloer)verwarming al niet meer boven de 17 ͦC, zo belabberd was dat geïsoleerd. In dit huis is het een aangename 20 graden beneden en staan er ijsbloemen op de buitenkant van de ramen in plaats van aan de binnenkant. Om het nog fijner te maken is ons nieuwe 'kasteel' inmiddels voorzien van een heuse 'peis' oftewel houtkachel. En hoera, na anderhalve maand bellen, soebatten en boos worden, is het met -wederom met hulp van meneer M. - gelukt door te dringen tot de kern van het bolwerk van Viken Fiber en zijn we nu ook aangesloten op het internet. Drie mannen van twee verschillende bedrijven zijn er afgelopen woensdag een dag mee bezig geweest maar het werkt nu. Eigenlijk ook wel weer geinig: een houtkachel regelen was aanzienlijk makkelijker dan een internet aansluiting. 

We zijn wel heel blij dat we weer internet hebben - en met ons huis, of had ik dat al gezegd? - want we zitten inmiddels in een lockdown. Ook ik heb de opdracht zoveel mogelijk vanuit huis te werken. Wel prettig want nu is makkelijker om de tijd die ik krijg om Noors te leren onder werktijd, daar ook daadwerkelijk aan te besteden. Er komen nu wat minder 'møter' (vergaderingen) doorheen fietsen. En geen reistijd, dus meer tijd om in de sneeuw te spelen en te 'landen' in ons (t)huis. Afgelopen weekend hebben we de langlaufloipes door het bos achter ons huis verkent. Met een vette knipoog zeggen we het nog maar een keer tegen elkaar "Als je dan toch in lockdown moet, dan maar ergens waar het uit te houden is'. 

Voor wie nog wat meer plaatjes wil zien: https://youtu.be/zw3dt_Rb8Ow